Σε έχω βρει και σε χάνω

Ο Καχίλ Τζιμπράν είχε πει :

Δυστυχισμένος νοιώθω σαν το άδειο χέρι μου απλώνω στους ανθρώπους και τίποτα δεν παίρνω.

Ολότελα όμως απελπίζομαι σαν το γεμάτο χέρι μου απλώνω και δεν έρχεται κανένας να πάρει.

Πόση δυστυχία μπορεί να νιώθει κάποιος που δεν έχει κάποιον να τον αγαπάει,

να τον αγαπήσει;

Να χρειάζεται να καλύψει την υπέρτατη ανάγκη του ανθρώπου και βασική προτεραιότητα του και να μην υπάρχει κάποιος να του δώσει μερικές στάλες έστω, Αγάπης... Ίσως να είναι και η μεγαλύτερη δυστυχία και το μόνο παράπονο όταν η ζωή θα φτάνει στο τέλος της...

Και αν αυτό ήταν το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να μας βρει,

τι θα ήταν αν έδινες όση αγάπη μπορείς να δώσεις και να μην υπάρχει κάποιος να την δεχθεί; Αν απλώνεις το χέρι σου και δεν στο κρατάει κανένας; Αν κοιτάς στα μάτια του και εκείνα να είναι κλειστά; Αν μιλάς για Αγάπη μα να μην ακούγεσαι; Αν δίνεις την τεράστια αγκαλιά σου, όμως δεν μπαίνει κανένας μέσα; Αν γράφεις λόγια όμορφα, μα κανένας δεν τα διαβάζει; Αν απλώνεις το χέρι σου ΓΕΜΆΤΟ και αυτός δεν έρχεται να πάρει;

Τι θα ήταν;

Σίγουρα όχι δυστυχία...

Δεν πρέπει να είναι δυστυχία!

Τι όμως....; Απελπισία, όπως λέει και ο Καχίλ;

Χάνεις την ελπίδα σου...; Την πίστη σου στον κόσμο, στους ανθρώπους...;

Λυπάμαι αυτόν που τα αρνήθηκε όλα αυτά...

Λυπάμαι αυτόν που αρνήθηκε την απλόχερη και άνευ όρων αγάπη που του δόθηκε...

Φοβάμαι γι'αυτόν...

Δεν έχει πλέον δικαιολογία

και κανένα δικαίωμα να παραπονεθεί για τίποτα στην ζωή του...

Τα είχε βρει όλα...

...και τα ΈΧΑΣΕ...

Πολλές φορές,απολαμβάνουμε να είμαστε μόνοι μας την νύχτα και να ακούμε μουσική...

Χαμηλός,ή και καθόλου φωτισμός.. μουσική μελωδική,ποτέ δεν ξέρεις τι λέει.. εσύ είσαι αλλού..

Καθόμαστε με τις ώρες,οι δείκτες του ρολογιού γυρίζουν, ο χρόνος όμως για σένα έχει σταματήσει..

Γιατί το κάνουμε αυτό; Είναι η ανάγκη μας για ηρεμία αυτή που μας παρασύρει σε αυτό το ήρεμο ξενύχτι; Είναι η ανάγκη μας για ξεκούραση,πνευματική;

Ή μήπως είναι η μόνη στιγμή που μπορούμε να διαθέσουμε χρόνο για να τα πούμε με τον φίλο μας...τον εαυτό μας; Είναι το κατάλληλο σκηνικό! Δημιουργούμε τον δικό μας κόσμο... Έχουμε κλειστά τα φώτα, δεν βλέπουμε γύρω μας. Είναι νύχτα, δεν ακούμε τίποτα.. Είμαστε εμείς...

Είναι τόσο ζωτικής σημασίας λοιπόν, να έχουμε λίγες στιγμές απομόνωσης από τον κόσμο της κλειδαρότρυπας; Από τον κόσμο της αλόγιστης έκθεσης και προβολής των ατομικών και προσωπικών δεδομένων...

Ο άνθρωπος,ποτέ δεν είχε μάθει έτσι,έστω τα τελευταία χιλιάδες χρόνια..

...και τώρα;

Να γιατί ζητάμε-αναζητάμε αυτές τις στιγμές μοναξιάς,μάλλον μοναχικότητας...

Απολαμβάνουμε αυτές τις στιγμές,αφηνόμαστε στην μουσική και ταξιδεύουμε...

...με ένα ποτήρι στο χέρι....